 |
Chasing butterflies... |
|---|
 |
 |
 |
 |
|---|
Mijn Verhaal
Mijn naam is Junes en ik ben 8 jaar. Ik ben een kruising van een Golden Retriever met vermoedelijk een herder. De veearts denkt een Groenendaeler want als mijn oortjes rechtop gehouden worden, is de gelijkenis treffend en daarom ben ik waarschijnlijk ook mooi donkerbruin, bijna zwart. Ná meer dan 2 maanden in het asiel mocht ik vandaag met mijn “nieuwe” vrouwtje en haar mensen mee naar huis, naar een nieuwe “thuis”. Ik ben een beetje nerveus … een beetje bang ook … Zal ik mogen blijven? Moet ik echt niet meer terug naar het asiel? O ja, er werd wel zo goed mogelijk voor me gezorgd, hoor, daar in het asiel. Ik kreeg er eten en drinken en had een mandje in een overdekt hok. Het hok was eigenlijk wel veel te klein en het eten vond ik niet zo lekker, zo helemaal alleen zonder mensen om me heen. Ik was wel de lieveling van het wandelclubje van het asiel want soms werd ik wel 3x per dag uitgelaten. Ik zag wel dat sommige honden zelfs niet één keer per dag gras onder hun pootjes konden voelen of eens lekker met de neus wroeten in de herfstblaadjes … Hoedanook : dankzij dat wandelclubje leerde ik mijn nieuwe vrouwtje kennen. Ná aandringen van Cindy kwam ook mijn nieuwe vrouwtje een kijkje nemen. Wat er door haar heen ging, weet ik niet maar ze ging met tranen in de ogen terug naar buiten….. Ik ging echter met niemand mee … De dagen regen zich aaneen en kijk : plots stond daar diezelfde mensendame om eens een wandeling met me te maken. Ze kwam helemaal van Berlare met bus en trein en tram om me beter te leren kennen, vertelde ze tijdens ons ommetje. Het klikte. Zo gingen enkele weken voorbij en ze bleef me trouw uitlaten. Ik leerde ondertussen ook Angelique kennen, een pup van mijn vrouwtje, weet ik nu. Het interesseerde me eigenlijk niet zo veel meer. ----------------------- De 2 dames ten huize Berlare wisten het “lieveke” te overhalen om ook eens met mij een wandeling te maken. Dat is toch een onschuldig engagement stelden zij. Het “lieveke” heeft getwijfeld, hoorde ik nadien, omdat mijn vrouwtje ná haar bezoek aan het asiel altijd heel erg verdrietig terug naar huis keerde en de ervaringen niet makkelijk van zich af kon zetten. Mijn nieuwe baasje bedoelde het ook zo goed : hij vond het heel erg wat er met mij gebeurde maar hij had nog meer verdriet om telkens te zien hoe mijn situatie (en die van de andere honden ook, hoor) het vrouwtje zo aangreep. Ik vermoed dat de dames hun charmes in de strijd hebben gegooid want zaterdag 21 november ging het ganse gezin richting Citadelpark Gent. Ik was reeds uit wandelen en dus kreeg Ghost een wandelingetje en net toen baasje en vrouwtje beslisten met welke hond zij zouden gaan wandelen, kwam ik met een dame aangesjokt. “Dag m’n lieve Junes” zei het vrouwtje en ik herkende haar en ging naar haar toe. Ze aaide me heel zachtjes en praatte een beetje met de dame die met me aan het wandelen was. Ik kwispelde een beetje. Het was me zo vertrouwd. Toen hoorde ik een mij nog onbekende stem. “Junes” Ik keek wel op maar bleef staan. De wandeling had me vermoeid. Ik stond nogal wankel op m’n achterpoten en was in die laatste dagen echt graatmager geworden. Het “lieveke” streelde me en schrok. “Wat is ze mager”, hoorde ik hem zeggen. Het vrouwtje zweeg en toen de wandeldame me uiteindelijk terug naar binnen bracht, rolden dikke tranen over haar wangen. Ik keek nog even achterom en waggelde naar binnen. De rest van het verhaal buiten ken ik niet maar nadien hoorde ik dat ook het nieuwe baasje tranen in de ogen had. Er volgde een gesprek buiten zoals er reeds verschillende hadden plaatsgevonden ten huize Leentje en Phytos. Zonder ruzie. Zonder druk. Er werd gesproken over engagement in zowel goede als minder goede dagen. (ik ben tenslotte al 8 jaar, hé) ----------------------- Mijn hok werd opnieuw geopend en ik kreeg opnieuw een leiband aan. HOOP en wilde zo snel mogelijk weg van het park weg van het asiel mee met die mensen mee in de auto mee in dat nieuwe huis ----------------------- Ik weet het nog niet heel zeker maar vandaag, donderdag 26 november ben ik hier ruim 5 dagen en ik begin erin te geloven. Ik word rustiger en geniet van alle aandacht die ik krijg. Zou het echt echt waar kunnen zijn? Mag ik blijven? Ja, lieve Junes, in goede en minder goede dagen. Dat is beloofd !! Leentje, Phytos, Angelique en Dora De rest is al geschiedenis, zie maar alle foto’s hierná ⇒
In het begin kreeg ik een tuigje om zodat de mensen me zonder al te veel druk terug naar beneden konden brengen telkens ik opsprong. Ik was zoooo bang dat ze me opnieuw zouden verlaten dat ik me aan hen vastklampte en aangezien mijn nagels in het asiel vlijmscherp geworden waren, haalde ik armen en benen van mijn mensenfamilie tot bloedens toe open. Het vrouwtje heeft zondagnamiddag dan m’n nagels gevijld en aan mijn verlatingsangst wordt gewerkt. In huis ben ik wel rustiger dan buiten, alhoewel ik daar een heel mooi hondenhok heb op de patio zodat ik bij eventueel regenweer of wind lekker kan schuilen. Het is groot genoeg zodat Babouch, mijn Golden Retriever maatje, en ikzelf er lekker warm tegen elkaar aan kunnen liggen. Ik mag rustig wennen aan m’n nieuwe hondenvriend en aan de patio.
Ik ben nog niet helemaal op m’n gemak maar dicht bij m’n nieuwe mensenfamilie gaat het beter en beter.
Ik ben dankbaar en wil dat zoveel mogelijk tonen. Dat verdient dus wel een “kusje”.
Onze buitenvilla. Als ik hier niet alleen hoef te blijven, zal ik het misschien ooit nog wel leuk gaan vinden … ;-))
De tuin vind ik in elk geval prima.
En ik ben niet alleen ….
En natuurlijk kan je in zo’n tuin heerlijk ravotten… Wat zegt het vrouwtje? Ok dan niet ;-))
Mag ik echt niet een beetje graven in die roodgekleurde schors? Kwestie van een beetje variatie te brengen in de tuin ? Geef toe dat het toch maar héééél verleidelijk is voor een hond… Al goed, vrouwtje, ik zal dan maar heel braaf zijn in de tuin. Kijk maar eens hoe mooi ik kan poseren met Babouch.
We beloven allebei om niet te struinen in de tuin (als je erbij bent)
Ik begreep het wel en ging dus maar braafjes wat verderop liggen. Zijn been mag ik ook niet nemen, heb ik al uitgemaakt, maarre ?.? Waarom denkt hij dan dat hij dat van mij mag komen afpakken.
Het vrouwtje blijft altijd in de buurt. Ze laat het me allemaal zelf ontdekken en laat ons honden zelf onze rangorde bepalen en dat lukt vrij aardig. Ze houdt zich wél aan enkele vaste regels en verlangt dat ook zo’n beetje van ons en van Angelique, Dora en lieveke. Zo eten we nooit allemaal bij elkaar maar op onze eigen plek, afgescheiden van de anderen. Voorkomen is toch altijd nog beter … Wat?? Horen de laarsjes van Dora daar NIET bij?? Oeps … Even goede vriendinnetjes, Dora-ke? Zo te zien wel, hoor!
Dit is de “poort” van mijn nieuwe huis.
Zaterdag en zondag werd ik gescheiden gehouden van de cockerdame in huis.
Ik denk niet dat mijn mensenfamilie aan mij twijfelde maar hare majesteit “Greyebony” met roepnaam “Abby” staat nogal op haar privileges.
Dat betekent : niet in haar bak rommelen.
Kennismaking in “haar” domein en (hihi) ik kan er bijna niet in maar ik lig toch maar lekker in “haar” mand…. Eens je die kleine rakker beter kent, valt ze reuze goed mee. Ik denk dat we elkaar geaccepteerd hebben …
Het is bovendien heerlijk ravotten met haar op het keukenterras. Ze is best wel een beetje gek en krijgt mij wel zover om lekker mee te doen. Wat?? Geen steentjes bij de buren gooien terwijl we aan het rondrennen zijn? Oei ….. Sorry…
Ik drink momenteel heel veel en kan dan ook m’n plasje niet zo goed ophouden maar aangezien het vrouwtje thuis is, laat ze me heel regelmatig uit en dus zijn er sinds zondag geen “ongelukjes” meer gebeurd in huis. Het vele drinken baarde m’n nieuwe baasjes wél zorgen en dus ging ik dinsdag 24 november naar de veearts voor een allround check up. Mijn “waggelende” gang komt niet door artrose maar door algehele verzwakking. Ik woog in het asiel nog zo’n goede 23 kilo en moet toch ongeveer 8 kilo bijkomen. Het vrouwtje kookt nu pasta voor me en op mijn brokjes krijg ik paté want alleen op die manier eet ik m’n ganse bak leeg. Séééééég : als die cocker al privileges heeft, waarom ik dan niet :-) ? Het drinken moet in de gaten gehouden worden en als ik dat zo extreem blijf doen, dan wordt mijn bloed geprikt als ik wat sterker ben. Het kan aan de nieren liggen of misschien heb ik suikerziekte maar de veearts denkt dat het eerder aan mijn asielverblijf te wijten is. Dit wordt vervolgd … De druppeltjes op de keukenvloer kunnen wijzen op beginnende incontinentie. Ik ben per slot van rekening gesteriliseerd, hé, en dan kunnen dergelijke problemen wel eens opduiken. Er bestaat een siroop die dit probleempje wel verhelpt maar die zou ik dan de rest van m’n leven moeten nemen en dat 3 keer per dag. Mijn mensen hebben dus beslist om nog maar even af te wachten hoe alles evolueert. ----------------------- Dit is de “open” keuken waar ik nu al braaf achter het hekken blijf. Enfin, ’t is te zeggen : overdag toch … ’s Nachts word ik toch nog heel erg onzeker en dan spring ik erover en ga mijn mensen opzoeken in hun bed.
De keuken is groot genoeg, hoor, maar ’t is nu eenmaal fijner dicht bij m’n mensen. En dus mag ik voortaan op mijn kussen in de slaapkamer naast mijn baas slapen. Ik ben zoooo blij dat ik me de ganse nacht niet verroer en enkel ’s morgens tot bij het vrouwtje sluip want zij laat ons dan om beurten alledrie uit.
Donderdag 26 november 2009 Ik weeg 26,4 kg. Ik voel me hier goed. Ik begroet mijn mensen heel uitbundig kwispelend en het opspringen heb ik al wat afgeleerd want dan draaien ze zich om en geven me geen aandacht en dat wil ik nu net niet. Dus ga ik meestal, heel nerveus weliswaar, braaf zitten en dan word ik uitgebreid geknuffeld. Ja, ik kan hier wel wennen … Een hondenleven, zei u? Dat hoeft dus echt niet altijd een negatieve connotatie te hebben !!
Ik ben Junes. Ik hou van mijn nieuwe familie En zij van mij !!
  |
||||||||||||||
